فاطمه زهرا

ای دخت گرامی پيمبر

ای سرّ رسول در تو مضمر

در بيت شريف وحی، خاتون

بر چرخ رفيع مَجد اختر

ای شبه نبی به خلق و اوصاف

ای نور مجسّم مصوّر

ای خادم خانه‌ تو حوّا

و ای حاجب درگه تو هاجر

در طورِ لقا يگانه بانو

در مُلك وجود زيب و زيور

با شير خدا علیّ عالي

هم‌ سنگر و هم پيام و همسر

مانند تو زن جهان‌ ‌نديده‌‌است

غمخوار و نگاهبانِ شوهر

اي عين كمال و جان بينش

ای ‌شخص‌ شخيص عصمت ‌و فرّ

بر رفعت قدر تو گواه است

بيت و حجر و مقام و مشعر

ای سيّده زنان عالم

ای بضعه حضرت پيمبر

تو اصلی و ديگران همه فرع

تو جانی‌ وديگران چو پيكر

در مُلك وَلا وليّة الله

بر نخلِ وجود احمدی بَر

قرآن به فضيلت تو نازل

برهان تو محكم و مقرّر

روی تو جمال كبريايي

كوی تو رواق قُرب داور

از جوی تو شبنمی است زمزم

و از بحر تو شعبه‌ای ‌است ‌كوثر

زآن خطبه آتشين كه پيچيد

در ارض و سما بسان ‌تندر

محكوم شد آن نظام و گرديد

حق روشن و غالب و مظفّر

من عاجزم از بيان وصفت

تو بحری و من ز قطره كمتر

ای امّ محامد و معالی

ای از تو مشام جان معطّر

با اين ‌همه عزّ و رفعت شأن

با آن همه فخر بی حد و مرّ

از ظلم منافقين امّت

شد قلب منير تو مكدّر

آن را كه نمود حقّ مقدّم

كردند معاندان مؤخّر

بردند فدك ‌به ‌غصب و بسـتند

بر باب تو گفته ‌‌ای مزوّر

افسوس شكست دشمن ‌دين

پهلوی تو را به ضربت در

بازوی تو را به تازيانه

زد قنفذ ملحد سـتمگر

از سيلی و شرح آن نگويم

كافتد به دل از بيانش آذر

در ماتم محسن شهيدت

ماييم به سوگ و ناله اندر

بر لطفی صافی از سر لطف

بنگر كه بُوَد پريش و مضطر

بس فخر از آن كند ‌كه دارد

بر سر ز سـتايش تو افسر